خطری جدی در کمین حیات در زمین، کاهش بی سابقه اکسیژن در منابع آبی زمین! - مجله تانی بای

به گزارش خبرگزاری خبرنگاران ، همانطور که اکسیژن اتمسفر برای حیواناتی مانند ما حیاتی است، اکسیژن محلول (DO) در آب برای زیست بوم های آبی، چه آب شیرین و چه آب شور لازم است. با توجه به اینکه میلیاردها نفر برای غذا و عایدی به زیستگاه های دریایی و آب شیرین متکی هستند، اکسیژن این زیست بوم ها به طور قابل توجهی و به سرعت در حال کاهش است.

تیمی از دانشمندان پیشنهاد می نمایند که اکسیژن زدایی از آب به لیست مرزهای سیاره ای افزوده گردد؛ که نه تنها حوزه را توصیف می نماید که آستانه هایی را تحمیل می نمایند که در آن بشریت می تواند برای نسل های آینده به رشد و شکوفایی ادامه دهد.

درک معنای مرزهای سیاره ای

برای درک معنای مرزهای سیاره ای، باید زمین را به عنوان یک سفینه فضایی تصور کنید؛ سفینه ای که در فضای در حال حرکت است و تمام حیات را به شکلی که ما می شناسیم، با خود حمل می نماید. مرزهای سیاره ای، نشان دهنده محدودیت های حیاتی است که سفینه فضایی ما می تواند تحت آن ها به فعالیت بپردارد و شرایط لازم برای رشد تمدن بشری را حفظ کند. آن ها مانند ریل های ایمن روی ترن هوایی هستند که مانع از خروج ما از مسیر و احساس خطر می گردد.

تا به امروز، مرزهای سیاره ای عبارتند از: تغییرات آب و هوایی، اسیدی شدن اقیانوس ها، تخریب لایه ازن استراتوسفر، تداخل با چرخه های فسفر و نیتروژن جهانی، نرخ از دست دادن تنوع زیستی، استفاده از آب شیرین جهانی، تغییر سیستم زمین، بارگیری آئروسل و آلودگی شیمیایی.

غلظت اکسیژن محلول در آب به دلایلی کاهش می یابد؛ به عنوان مثال، آب های گرم تر نمی توانند اکسیژن محلول زیادی را در خود نگه دارند و با ادامه انتشار گازهای گلخانه ای که دمای هوا و آب را بالاتر از میانگین بلندمدت خود افزایش می دهد، آب های سطحی کمتر می توانند این عنصر حیاتی را حفظ نمایند.

رشد جلبک ها و باکتری ها ناشی از هجوم مواد آلی و مواد مغذی به شکل کودهای کشاورزی و خانگی، فاضلاب و زباله های صنعتی، به سرعت اکسیژن محلول موجود را جذب می نمایند. در بدترین موارد، اکسیژن به حدی کاهش می یابد که میکروب ها خفه می شوند و می میرند.

جمعیت های میکروبی که به اکسیژن متکی نیستند، از مواد آلی مرده تغذیه می نمایند و به تراکمی رشد می نمایند که نور را کاهش می دهد و فتوسنتز را محدود می نماید تا کل بدن آب را در یک چرخه باطل و خفه نماینده به نام اوتروفیکاسیون به دام بیاندازد.

اکسیژن زدایی در آب نیز با افزایش اختلاف چگالی بین لایه ها در ستون آب انجام می گردد. این افزایش را می توان به علت گرم شدن سریع آب های سطحی نسبت به آب های عمیق تر و ذوب یخ ها و کاهش شوری سطحی در اقیانوس ها نسبت داد. هرچه آن لایه ها تعیین تر باشند، حرکت کمتری بین آن لایه های ستون آب وجود دارد، که لایه های عمودی حیات زیر آب بر آن تکیه دارند.

همه این ها بر زیست بوم های آبی که بسیاری از گونه های ما برای غذا، آب، عایدی و رفاه خود به آن ها تکیه می نمایند، آسیب وارد نموده است. کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، رواناب مواد مغذی و ورودی کربن آلی (به عنوان مثال، بارگیری فاضلاب خام) اکسیژن زدایی را کند یا به طور بالقوه معکوس می نماید. توسعه چارچوب مرزهای سیاره ای برای گنجاندن اکسیژن زدایی به این کوشش ها یاری خواهد نمود.

منبع: SCIENCEALERT

227227