برای اولین بار ایمپلنت مغزی قدرت ارتباط را به بیمار فلج بازگرداند - مجله تانی بای

به گزارش سرویس علمی خبرنگاران به نقل از یورو نیوز؛بیمار که مردی 34 ساله است برای اولین بار در اوت 2015 با آتروفی عضلانی پیشرفته، یک نوع ALS، بیماری او تشخیص داده شد. بیماری که باعث انحطاط تدریجی سلول های مغزی درگیر در حرکت می گردد. پیشرفت این بیماری سریع بود. او تا سرانجام سال 2015 قادر به راه رفتن یا صحبت کردن نبود، از یک سیستم ردیابی چشم برای برقراری ارتباط استفاده می کرد. چنین سیستم هایی به بیماران اجازه می دهند تا با یک صفحه کلید یا محیط نرم افزار تعامل داشته باشند، اما کاربرد محدود آن ها وابسته به عملکرد نورون هایی است که حرکت چشم را کنترل می نمایند. در این سندرم با وجود عدم امکان حرکت دادن اندام ها، فرد همچنان مطلع و هوشیار باقی می ماند. تحرک اجزای ارتباطی مثل زبان هم در این سندرم امکان پذیر نیست و تنها می توان چشم ها را در جهت عمودی تکان داد.

در نهایت انزوای شدید بیمار باعث شد که خانواده اش با یک آزمایش پیشرفته موافقت نمایند. قبل از اینکه بیمار توانایی حرکت چشم هایش را از دست بدهد، با یک روش جراحی موافقت کرد که دو ریزتراشه در بخشی از مغز او که حرکت ماهیچه ها را کنترل می نماید کاشته گردد. پس از آن، وی توانست کلمات و جملات کامل را به وسیله سیگنال های مغزی شکل دهد.

هر تراشه مجهز به 64 الکترود سوزنی مانند بود که می توانست کوشش های مطلعانه او برای حرکت را تشخیص دهد. سپس آن فعالیت مغزی به رایانه فرستاده می شد و تکانه ها را به سیگنال بله یا نه ترجمه می کرد.

در گذشته، ایمپلنت های مغزی مشابه، به بعضی از بیماران مبتلا به ALS اجازه می داد که به وسیله یک برنامه تایپ کامپیوتری ارتباط برقرار نمایند. اما این اولین بار است که یک بیمار ALS بدون توانایی استفاده از چشمان خود قادر به انجام کاری مشابه می گردد.

این مطالعه تازه که به وسیله یک تیم تحقیقاتی بین المللی در Nature Communications منتشر شده است، اولین مطالعه ای است که با موفقیت در بیمارانی با چنین سطح از تخریب شدید عصبی مورد استفاده قرار گرفته می گیرد.

تعداد مبتلایان به بیماری ALS در دنیا در حال افزایش است و تخمین زده می گردد که با افزایش سالانه شمار مبتلایان به بیماری ALS، تعداد آن ها به 300 هزار نفر در سال 2040 برسد.

اگرچه بهره گیری از ریزتراشه ها نمی تواند تغییری در شرایط سلامت جسمی بیماران ایجاد کند؛ اما قادر است با برقراری امکان ارتباط با دیگران، شرایط روحی آن ها را بهبود ببخشد و کیفیت زندگی آن ها را افزایش دهد.