تجربه مارال فرجاد از شیمی درمانی و سرطان - مجله تانی بای

فرجاد در این پست اینستاگرامی نوشت: حالا به معاشرت طولانیم با این درد که فکر می کنم، می فهمم بسکمک از جزییات را از یاد برده ام. جزییاتی دردناک، رنج آور و گاه از حد طاقتم فراتر. احتمالا همین فراموشی است که به ما کمک می کند طاقت بیاوریم.

هیچ وقت دچار بیماری سختی نشده بودم، و شیمی درمانی برایم تنها اسمی در فیلمنامه هایی بود که می خواندم. بله، فکر می کردم زنی رویین تن هستم، و بعد، یک باره و ناگاه همه چیز فروریخت. گفتند هر 21 روز باید همسفر دارو ها شوم، سفری بی نهایت دردناک. نخست موهایم را کوتاه کردم، مو هایی که تنها یک بار در کودکی کوتاه شده بودند. موهایم رفت، و این نه خاتمه ماجرا که تازه شروع رنجی مدام و طولانی بود.

عذاب قوی ماندن، سخت ترین بخش بیماری طولانی است. می توانم جزییاتی برای شما تعریف کنم که در گریه با من شریک باشید، اما بگذارید برایتان بگویم چطور این دوران جنون زده را طاقت آوردم و می آورم: با فکر کردن به آن ها که دوستشان دارم. من از بیماریم یاد گرفتم به قطره های داروی شیمی درمانی، به سان ذره های مهربان نور نگاه کنم. یاد گرفتم دردم را دوست بدارم و وقتی گریه می کنم، وقتی می خندم، وقتی حرف می زنم، همیشه و در همه حال از یاد نبرم زندگی با همه تلخی ها، موهبتی است که باید قدرش را بیشتر و بیشتر بدانم.

بعدتر شاید برایتان به تدریج نوشتم چگونه در غربت و دور از همه کسانی که دوستشان دارم و دور از حرفه ای که عشق زندگیم است چگونه تاریکی شب های تنهایی را به تاریکی پشت پلک های بسته از درد گره زدم، ولی ایمانم را به نور از دست ندادم.

شاید برایتان گفتم چگونه مثل کوهنوردی خسته با هر قدمی که برداشتم مردم و زنده شدم، اما کم نیاوردم و ادامه دادم تا به قله برسم. من ادامه دادم. ادامه می دهم. چرا که من، با رنج و درد و اندوه، ولی با قلبی روشن و گرم، مسافر کوچک شهر امیدم.

با لبخندی ساده و قلبی مطمئن که حالا مرا واقعا رویین تن کرده. خسته و کلافه ورنجورم، اما رقصان و سبک بال و پذیرا؛ و تا قله، تا بهبود، تا لبخند خواهم رفت. همین.