تلویزیون عطاران و مدیری را فراری داد - مجله تانی بای

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، بنده دکتر محمود مهاجر هستم مدرس کلاس های پیروزیت در 15 جلسه که به خاطر شرایط مالی فعلی در هفت جلسه با همان کیفیت ارائه می شود با نصف مبلغ این دیالوگ معروف بیژن بنفشه خواه در نقش دکتر مهاجر استاد پیروزیت سریال فوق لیسانسه ها بود که هر بار با لبخندی ژکوند و انگشتانی به هم تکیه داده، برای معرفی خودش آن را بیان می کرد.

بنفشه خواه سال هاست در عرصه سریال های طنز فعالیت دارد و در مجموعه های مختلفی هم با سروش صحت همکاری داشته است. این بار اما در سه گانه لیسانسه ها بازی و توانمندی هایش بیشتر به چشم آمد و حتی خودش می گوید مردم او را که می بینند دست هایشان را مثل نقش دکتر مهاجر بالا می آورند و می گویند سپاس. شاد و پیروز باشید و تکیه کلام او را در این سریال به کار می برند.

بنفشه خواه که کمتر هم اهل مصاحبههای صریح درباره فعالیت های تلویزیونی خود است، در این مصاحبه که پس از انتها پخش فوق لیسانسه ها انجام شد، فراتر از بازی خود در این مجموعه حرف زد و درباره موضوعاتی چون جای خالی امثال رضا عطاران و مهران مدیری در حوزه سریال سازی طنز، درآمد هنرمندان و حواشی مربوط به معافیت مالیاتی، تجربه بازی در نقش های جدی و حتی منع تلویزیون از حضورش در یک نقش روحانی سخن گفت.

مشروح این مصاحبه را در زیر می خوانید:

این چند وقت در مجموعه های مختلفی حضور داشتید اما شاید هیچ کدام به اندازه نقش دکتر مهاجر در فوق لیسانسه ها دیده نشد، این کاراکتر چه جذابیت هایی برای خود شما داشت؟

بزرگ ترین مشکل ما در مجموعه های طنز فیلمنامه است، چون نویسنده خوب کم داریم و از بین این ها کارهایی که به ما پیشنهاد می شود کم هستند. کارهایی که از لحاظ مالی به توافق برسیم یا شرایط کار به گونه ای باشد که سر کار برویم و حضور در سریال هایی مثل فوق لیسانسه ها یک اتفاق خوب است.

در این سریال نه تنها شخصیت دکتر مهاجر بلکه کل شخصیت های اصلی درآمده بود و بازیگرها می دانستند کاراکتر در هر موقعیتی چه واکنشی دارد. ناراحتی و عصبانیت آن ها و تمام خصوصیات فردی یک نفر با اطرافیان پرداخت شده بود. ارتباط شخصیت ها و خود کاراکترها به تدریج کامل و ملموس تر شدند با اینکه فوق لیسانسه ها نوعی فانتزی داشت که شاید همه آن را نپسندند اما خروجی خوبی را برای سریال رقم زد.

فانتزی های سروش صحت هم به گونه ای است که بیشتر خودش می تواند آن ها را کارگردانی کند...

متن فیلمنامه های کمدی خیلی مهم است، ایمان صفایی که یار غار سروش است و با هم متن ها را می نویسند و خوشبختانه خود سروش هم کارگردانی می کند و این یک امتیاز است که نویسنده و کارگردان یک نفر باشد. سروش در کارگردانی بسیار وسواس دارد و به طور مثال خاطرم هست من یک بار دیالوگی را تا 20 بار ادا می کردم و سروش می گفت آکسان اشتباه است تا اینکه درآمد، او حتی به جزییات حرکات دست من حساس بود.

این جزئیات مثل نوع حرکت ها به خودتان تعلق داشت یا در فیلمنامه نوشته شده بود؟

درباره خیلی از جزئیات حرف می زدیم و پیشنهاد می دادیم. هوتن شکیبا البته بیشتر از همه روی برخی از جزئیات حساسیت داشت. مثلا می گفت مارک آستین کتش را نکنند و یا حتی اگر کتش مارک ندارد، برایش بدوزند و یا جوراب سفید از ایده های خودش بود. من هم ایده هایی داشتم ولی به شدت هوتن نبود. پیشنهادهای زیادی می دادم خیلی ها رد می شد خیلی ها هم قبول می شد. بیشتر جزئیات هم جزو کاراکترم بود و خود سروش معتقد بود باید لبخند داشته باشم و این کاراکتر باید با لبخند سر ببرد.

سروش صحت پیشنهادپذیر است؟

خیلی. برخوردش به گونه ای است که با او راحت هستید. مثلاً اگر 10 ایده بدهید و نپذیرد باز هم برخوردش به شکلی است که پیشنهاد یازدهم را هم می دهید، چون ارتباطش با بازیگران خیلی خوب است.

دکتر مهاجر مدلی از استادان پیروزیت است که البته بیشتر مدل کلاهبردار این افراد است. چقدر این آدم ها را دنبال می کردید؟

من جسته و گریخته این افراد را در ویدئوهایی دیده بودم. این کاراکتر جزو یکی از بهترین نقش های من است که به دل مردم نشست. دکتر مهاجر آدمی کلاهبردار است چون همش دروغ می گوید و از طریق آموزش پیروزیت، کاسبی راه انداخته است. هم در جامعه ما هست و هم آن طرف آب هستند و از طریق ماهواره با مردم صحبت می کنند کسانی که به حرف هایشان اعتقاد ندارند اما تلفنی با مردم صحبت می کنند، مشاوره می دهند و کلی پول می گیرند.

بازخورد مردم نسبت به این نقش چه بود؟

(می خندد) مرا که می بینند با حالت دست های به هم چسبیده می گویند سپاس، شاد و پیروز باشید...!

به نظر می رسد متن فیلمنامه های طنز از همان اول معین می کند که کار پیروزی می شود یا خیر...

برخی از فیلمنامه ها را تا حدی می توانم بگویم خوب است یا نه. مثلاً برای سه فصل لیسانسه ها وقتی فیلمنامه می رسید برای بازی سکانس هایمان عطش بازیگری داشتیم و حتی موقع خواندن لبخند روی لب می آمد.

خیلی از فیلمنامه ها هم هست که پنج صفحه اول را می خوانید فکر می کنید وقت تان را تلف کرده اید. مخصوصاً در فیلمنامه کمدی، کمی این طرف یا آن طرف تر باشد مخاطب کار را پس می زند. به نظرم در یک کار کمدی تهیه کننده، کارگردان، بازیگر، عوامل و... همه مهم هستند. حتی شانس هم اهمیت دارد...

این قدر مهم است واقعاً؟

بله شانس خیلی می تواند معین کننده باشد.

از این نظر پس کارهای طنز ریسک می طلبد؟

بله ریسک دارد، ولی در کل سروش یک حسن دارد که همه کارهایش جذاب است. کار بد نمی سازد. من کلا در همه کارهای سروش بوده ام و به او اطمینان کامل دارم، فیلمنامه را نخوانده با او قرارداد امضا می کنم.

برخی دوست داشتند فوق لیسانسه ها قصه بیشتری می داشت یا حتی فاصله گذاری ها و پیام های مستقیم سریال به نظر نسبت به قبل جذابیت کمتری داشت و...

بله برخی می گفتند که دوست داشتند سریال قصه بیشتری داشته باشد. به هر حال این هم مدلی است. سریال های مختلفی ساخته می شود و این هم یک نوعش است. البته شاید این جمله که سریال های زیادی ساخته می شود، دیگر اکنون کاربرد نداشته باشد. به هر حال سریال طنز کم داریم. من خودم در میان مجموعه های طنز پایتخت و نون.خ را دوست دارم. برای فصل اول و دوم نون.خ هم به من پیشنهاد شد ولی متاسفانه برای هیچ کدام نتوانستم بروم.

کم شدن سریال های طنز برای شما به عنوان بازیگر این مجموعه چقدر اهمیت دارد؟

خیلی بد است. مردم نیاز دارند ساعت هایی بخندند شاد شوند و سرگرم شوند. سال به سال دارد بدتر می شود و تلویزیون چندان کمدی نمی سازد، برخی از کمدی سازان را هم خودشان فراری دادند مثل رضا عطاران یا مهران مدیری به جای اینکه سریال بسازد دورهمی را تولید می کند. حیف نیست؟ مدیری باید سریال بسازد.

حضور این کارگردانان چقدر برای بازیگران تضمین برای یک کار خوب و حرفه ای است؟

مدیری و عطاران یا حتی سعید آقاخانی کارگردانانی هستند که مثل سروش صحت می توانید بدون فیلمنامه با آن ها قرارداد ببندید، من اگر در سینما کار کنم و زندگی ام از لحاظ معیشتی بچرخد در تلویزیون کار نمی کنم. چون اوضاعش خیلی خراب است همه بازیگران سریال ها از تلویزیون طلب دارند. من خودم بابت دو سریال هنوز طلب دارم.

و این برخلاف تصوری است که برخی فکر می کنند همه بازیگران وضعشان خوب است و پول زیاد هم می گیرند!

کسانی که درباره مالیات هنرمندان حرف می زنند به این فکر نمی کنند که ما فقط حدود 20 سوپراستار سینما داریم که دستمزدهای بالا می گیرند، باقی مثل کارگرها حقوق و دستمزد دریافت می کنند

همه جای دنیا وضع بازیگرها بد نیست و دستمزدهای بالا می گیرند ولی این برای همه صدق نمی کند. من فکر نمی کنم بیش از حدود 1000 بازیگر حرفه ای داشته باشیم. از طرفی درصد خیلی کمی هستند که دائم کار می کنند و هم دستمزدهای بالا می گیرند.

اکنون موجی به عنوان ضدسلبریتی در تلویزیون راه افتاده که به برخی هنرمندان خائن هم می گویند و نمی دانم قضیه چیست! یا قضیه مالیات به راه افتاده و کسانی که درباره مالیات هنرمندان حرف می زنند، به این فکر نمی کنند که ما فقط حدود 20 سوپراستار سینما داریم که دستمزدهای بالا می گیرند، باقی مثل کارگرها حقوق و دستمزد دریافت می کنند.

شاید حتی برخی از راننده ها در پروژه های سینمایی و تلویزیونی ماهی سه یا چهار میلیون تومان می گیرند. تعداد بازیگرانی که 400 و 500 میلیون تومان به بالا می گیرند و یا درصدی از فروش دریافت می کنند انگشت شمار است. حتی باید بازیگری را که یک سال است در خانه بیکار است را هم به حساب بیاورند، خود من معمولاً سرکار هستم ولی بازیگری که چند سال است نه در تلویزیون است نه در سینما باید در این مباحث نظر گرفته شود. حتی برخی از این بازیگران هم کارهای تجاری دیگری دارند و یا برخی از تهیه کننده ها می خواهند از مالیات فرار یا پول شویی کنند و وارد سینما می شوند و فیلم می سازند که مالیات ندهند و بیشتر باید جلوی همین افراد را گرفت.

فکر می کنم تلویزیون زمانی مالیات کسر می کرد...

بله خود من با جنگ 39 در سال 72 بازیگری را شروع کردم دقیقاً ماهی 20 هزار تومان حقوقم بود که تلویزیون در جا پنج درصد مالیات کم می کرد و می شد 19 هزار تومان و بعد از آن سال ها قانون گذاشتند هنرمندان به خاطر وضع فلاکت بارشان مالیات ندهند، چون همه بازیگران که 200 میلیون به بالا نیستند.

البته عده ای می گویند برخی از تهیه کننده های تلویزیون از بازیگران جدید پول هم می گیرند و به این ترتیب وارد این حرفه می شوند.

خب وقتی تلویزیون پول نمی دهد چنین راه هایی باز می شود ،چون تهیه کننده راهی ندارد. اگر سریال های دهه 60 و 70 را ببینید، همه حرفه ای هستند و چند درصد بازیگران جوان و چهره های جدید هستند. الان برعکس شده است چون برای تهیه کننده نمی صرفد. بازیگر حرفه ای بیاورد باید ماهی 70 میلیون پول بدهد پس کسی را می آورد که از او پول هم بگیرد.

اگر من پول می گیرم برای حضور در یک برنامه تلویزیونی، برای 26 سال و یک شب است و فقط هم در سال یکی دو برنامه می روم. 26 سال کار کردم موهایم را در این کار سفید کردم

این باعث نمی شود که اعتبار تلویزیون زیر سوال برود؟

معین است این همه خود تلویزیون سلبریتی ها را می کوبد، مجری هایشان همه را با هم می کوبند و بعد برای مهمانی ها و جشن هایشان دست به دامن همین سلبریتی ها می شوند، بعد هم می گویند این ها تقاضای چند میلیونی دارند! حداقل موردی اسم بگویند. چرا همه هنرمندان را با هم خطاب می کنند. از طرف دیگر اگر به طور مثال من پول می گیرم برای حضور در یک برنامه تلویزیونی، برای 26 سال و یک شب است و فقط هم در سال یکی دو برنامه می روم. 26 سال کار کردم موهایم را در این کار سفید کردم.

تلویزیون جوابش این است که برخی هنرمندان را خودش معرفی و معروف کرده است.

یعنی خود هنرمندان زحمت نکشیده اند؟ و اصلا من اگر 6 ماه بیکار شوم تلویزیون می آید کمک کند یا بیمه ای در نظر بگیرد؟ باید در خانه بمانم و از جیب بخورم.

مجموعه محکومین2 را هم بازی کرده اید که احتمالاً تا چند وقت دیگر به پخش برسد. در فصل اول محکومین هم حضور داشتید که آن قسمت اتفاقاً فضای تلخی هم داشت. بعد از این همه تجربه های کمدی بیشتر قرار است به سمت نقش های جدی بروید؟

من کلاً عاشق بازیگری هستم برایم فرقی ندارد که در کار جدی یا کمدی حضور داشته باشم اما از این حیث دوست دارم در کارهای جدی بازی کنم که بدانم از پس آن برمی آیم. هرچند برخلاف تصورات، برای کمدین ها خیلی راحت تر است که جدی بازی کنند. با این حال ما بازیگران کمی داریم که در هر دو حوزه پیروز هستند مثلا پرویز پرستویی هم در درام گریه در می آورد هم در کمدی از خنده مخاطب را منفجر می کند.

به من هم نقش های جدی پیشنهاد می شود حتی پیش آمده است که نقش روحانی در فضای جدی به من پیشنهاد شد اما تلویزیون نپذیرفت! شاید نگران بودند که درنیاید. ولی برای من فرقی نمی کند کار جدی باشد یاکمدی؛ هر دو جذابیت دارد. مخصوصا همکاری با سید جمال سیدحاتمی خیلی حرفه ای و خوب بود.

در یکی از سکانس های این سریال من زمین می خوردم و او اینقدر دقیق و حساس بود که به من گفت زمین خوردنت را کمدی نکن جدی باش. یا مثلا به میمیک صورت من توجه داشت تا قالبی را که سال ها با آن بازی کرده بودم به هم بزنم. به هر حال من تئاتر خوانده ام ولی بیشتر در تلویزیون بیشتر بوده ام و آن را هم دوست دارم اما ترجیحم این است که در سینما و تئاترهای خوب بیشتر حضور داشته باشم.

منبع:مهر