حمله مرد به ز دولت اوست! - مجله تانی بای

سعید آقایی - بحث با مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال از یک واژه کلیدی شروع می گردد؛ دولت. واژه ای که رئیس فدراسیون فوتبال با استفاده از همان زیرکی سنتی اصفهانی اش می کوشد آن را بدل به چماقی نموده و با آن رسانه منتقد را بنوازد اما استراتژی او برای این تقابل، خیلی زود پای چوبین خود را عیان می نماید، آنجا که در توصیف مسائل پایدار فدراسیون فوتبال که بی تردید بسیاری از آن ها محصول همان بی کفایتی جاری و ساری در بدنه فدراسیون است، چنگ به همان ریسمان پوسیده می زند و با اشاره به کلیدواژه دولت فریاد وامصیبتا سر می دهد.

این دوگانگی همان نکته مهمی است که تمامی ادعاهای رئیس فدراسیون فوتبال را پا در هوا نشان می دهد. او در کنفرانس مطبوعاتی مفصلش، با همان ادبیات همیشگی جنگ را با دشمن فرضی خود از همان دقایق نخست بی محابا و بدون مقدمه شروع نموده و آتشبار را به سوی رسانه منتقد می گیرد. رفتاری که البته از تاج مسبوق به سابقه است و در قاموس او همواره جایگاه رفیعی داشته. مدیری که برخلاف اعاهای دهان پرکن هیچ نقدی را بر نمی تابد و در قبال منتقد همواره خشونت پیشه می نماید و پای رفقایش وسط می کشد و حتی از ضرب و شتم نیز ابایی ندارد. هنوز ماجراهای دوست رسانه ای دیروز و دشمن رسانه ای امروز فراموش نشده.

او این بار تیغ بر داشته و بی محابا به صورت رسانه منتقد می کشد اما تیغ دولتی او قبل از کشیدن روی صورت مخالفش، دست خودش را بریده. آنجا که سفره دلش را می گشاید و مسائل مالی را روی همین سفره پهن می نماید و از دولت یاری می خواهد و این همان نوک کوه یخ تناقض است.

رئیس فدراسیون فوتبال حتی برای استمداد از دولت، به کارگزاران ورزشی دولت نیشی می زند و با لحن تمسخرآمیز از یاری 200 میلیونی وزیر و کمیته ملی المپیک به تیم امید پرده برمی دارد تا به نوعی تحقیر در لفافه را عرضه می نماید و سپس به دولت نهیب می زند که برای یاری به فوتبال چاره کند و قدمی بردارد. یک طلبکاری بی منطق که البته هیچ سنخیتی با آن کنایه های اولیه ندارد.

استاندارد دوگانه آقای رئیس البته دقیقا همین جا شکل می گیرد؛ رئیسی که خود روزگاری مسئولیت رسانه ای داشته و به خوبی با ساز و کار حاکم بر رسانه ها مطلع است و نیک می داند که نقدهای تند و تیز اما منطقی یک رسانه و خبرنگارانش هیچ ارتباطی با مقوله مدیریت و مسئولیت کلان رسانه پیدا نمی نماید اما برای منکوب کردن منتقد پای وابستگی دولتی را پیش می کشد تا مسئول حاکمیتی را برای تادیب منتقدانش حساس کند.

چند دقیقه بعد او ناگهان از تغییر لحن می دهد و از همان جهت و همان نقطه درخواست یاری دارد؛ مردی که البته در تمام این سال ها به ویژه هنگامی که برای اجرای قانون تحت فشار بوده، بر طبل توخالی استقلال کوبیده و خود را یک نهاد مستقل خارج از یوغ دولت معرفی نموده و برای حفظ جایگاه حتی این گزاره را جهانی نموده تا با یاری خارجی جایگاه اش حفظ گردد اما حالا به وقت احتیاج در پوستین دولتی فرو می رود و دست احتیاج به سوی متولی ورزش دراز می نماید.

رفتاری که بیش از همه ما را یاد ضرب المثل معروف شتر مرغی می اندازد که نه به سبک پرندگان پرواز می نماید و نه به شیوه شتران بار می برد چرا که هر وقت از او مطالبه می نمایند، خود را به مدلی دیگر وابسته می نماید! استاندارد دوگانه آقای رئیس اما یک کلیشه نخ نما شده است؛ کلیشه ای که نه بی کفایتی ها را سرپوش می گذارد و نه توانایی پاسخگویی به منتقد را داراست. تار و پود این کلیشه خیلی وقت است که پاره شده آقای تاج!

12