7 میلیارد تومان بده میزبان شو! - مجله تانی بای

دومین ابهام موجود هم درباره تیم ملی است که ادامه اش گریبان باشگاه استقلال را هم می گیرد. این ابهام خودش یک ابهام درونی هم دارد! موضوع مربوط به مسئله میزبانی ایران از رقابت های آسیایی است. ابهام درونی اش این است که هنوز معین نیست AFC میخواهد رقابت های انتخابی جام جهانی در وهله اول و لیگ قهرمانان آسیا در وهله دوم را به صورت متمرکز برگزار کند یا خیر. اگر قرار باشد به صورت متمرکز برگزار شود که یحتمل، به علت همان بهانه های همیشگی، ایران شانسی برای میزبانی نخواهد داشت.

با وجود این، اگر قرار باشد بازی ها به صورت متمرکز برگزار نشود، باز هم درباره میزبان شدن ایران ابهام وجود دارد! علت این ابهام مربوط به قوانینی است که کنفدراسیون فوتبال آسیا وضع نموده است. پیش از این به بهانه های مختلفی از جمله نبودن امنیت لازم، تحریم و چگونگی برخورد با شیوع ویروس کرونا، میزبانی از تیم ملی و باشگاه های ایرانی گرفته شده است. حالا آن موارد هنوز رفع نشده، شرط دیگری هم به آن اضافه شده است: ورود سیستم VAR!

کنفدراسیون فوتبال آسیا اعلام نموده که قرار است در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی، جایی که تیم ملی ایران حضور دارد و بعلاوه از مرحله یک هشتم نهایی، جایی که استقلال میزبان الهلال عربستان است، از سیستم VAR استفاده کند! این خبر برای ایران اصلا خوشایند نیست؛ چون اگر این موضوع تبدیل به شرط اصلی شود که از قرار معلوم شده، تیم ملی و باشگاه استقلال به علت مجهز نبودن سیستم استادیوم آزادی به این سیستم، نمی توانند برای میزبانی اقدام نمایند.

7 میلیارد تومان هزینه برای سیستم یاری ویدئویی

حالا که AFC به میزان کافی دنبال بهانه می شود تا ایران را از میزبانی رقابت های آسیایی محروم کند، وقت آن رسیده که دست کم با تجهیز استادیوم آزادی به سیستم VAR مانع از بهانه تراشی نو کنفدراسیون فوتبال آسیا شد. البته از حرف زدن تا عمل کردن علاوه بر آنکه فاصله زیادی است، هزینه زیادی هم می طلبد!

واقعیت این است که استادیوم های ایرانی در مقایسه با استادیوم های کشور های صاحب فوتبال در آسیا به علاوه کشور های حوزه خلیج فارس از لحاظ زیرساختی چندان توانمند نیست. اگرچه چند سال است که کشور هایی مثل کره و قطر، سیستم یاری داور ویدئویی را در همه استادیوم های شان راه اندازی نموده اند؛ ولی کشوری مثل ایران که یکی از قدرت های برتر فوتبال در آسیاست، در این زمینه ناتوان نشان داده است. علت اصلی درباره VAR معینا نداشتن بودجه ضروری است.

قبل از رسیدن به بودجه مورد احتیاج، اما بهتر است ابتدا شرایط دو مورد دیگر روشن شود؛ اول اینکه باشگاه های ایرانی برای تجهیز استادیوم خانگی شان باید اقدام نمایند. همین جا عظیم ترین مشکل از راه می رسد؛ دو باشگاه پرسپولیس و استقلال به اسم باشگاه های عظیم ایران اصلا استادیوم اختصاصی ندارند که بخواهند به فکر مجهز کردن آن به سیستم VAR شوند. این دو هر ساله با قرارداد استیجاری با استادیوم آزادی به توافق می رسند و این استادیوم را برای بازی های خانگی شان انتخاب می نمایند. حالا اگر قرار باشد این دو باشگاه به فکر تجهیز این استادیوم بیفتند، اولین چالش این است که، چون این استادیوم به صورت اختصاصی متعلق به ما نیست، پس علتی ندارد هزینه اضافی انجام شود. این فقط یک طرف ماجراست؛ چون این دو باشگاه آن قدر مسائل اقتصادی ریزودرشت دارند که اگر بخواهند هم توان اقتصادی لازم برای هزینه کردن در این بخش را ندارند.

در سطح ملی که این روز ها شرایط بدتر است، پرونده غرامت سنگین مارک ویلموتس هر لحظه می رود تا گلوی فدراسیون فوتبال ایران را بفشارد. از طرفی تحریم ها هم مانع از دریافت پاداش هایی می شود که در دو نهاد فیفا و AFC خوابیده است. حالا در چنین شرایطی، فدراسیون فوتبال برای دریافت میزبانی بازی های تیم ملی باید به فکر مجهز کردن حداقل استادیوم آزادی، به سیستم VAR هم باشد. شاید اگر رقم مد نظر برای تجهیز یک استادیوم به سیستم VAR اعلام شود، روشن بشود که هزینه چندان زیادی هم نیست. در این بین هم مسائلی پابرجاست که شرکت های مختلف، با قیمت های مختلف، وعده تجهیز یک استادیوم به سیستم VAR را می دهند.

مسئولان ورزش ایران، پیش از این یعنی از سال 1398 تا همین الان دو رقم بسیار متفاوت را برای مجهز کردن استادیوم ها به سیستم VAR اعلام نموده اند. از رقم 60 هزار دلار گرفته تا 300 هزار دلار! پیش تر، زمانی که مهدی تاج، ریاست فدراسیون فوتبال ایران را بر عهده داشت این طور گفته بود که هر باشگاه لیگ رجحان برای تجهیز استادیوم مورد نظرش به VAR باید 60 هزار دلار بپردازد. البته تاج زیاد وارد جزئیات نشده بود که آیا این 60 هزار دلار یاری باشگاه ها به فدراسیون برای تجهیز استادیوم هاست یا قیمت نهایی.

بعدا یکی دیگر از اعضای دپارتمان داوری ایران گفته بود با پرس و جو از یک شرکت کره ای به این نتیجه رسیده که برای تجهیز هر استادیوم به سیستم VAR 60 هزار دلار احتیاج است؛ اما مشکل اینجاست که این سیستم به تن هایی بخشی از کار را جلو می برد و برای تجهیز، انگار همان عدد 300 هزار دلاری که پیش تر فریدون اصفهانیان اعلام نموده بود منطقی تر به نظر می رسد. ایران اگر بخواهد شبیه به کاری که در استادیوم های مجهز برگزار می شود یا حداقل نزدیک به کاری را که در آن استادیوم ها می شود، انجام دهد، باید هزینه ای نزدیک به 300 هزار دلار برای یک استادیوم بپردازد. هزینه ای که شامل دست کم 10 دوربین پوشش دهنده بازی از زوایای مختلف، سیستم مادر VAR و اتاق و مانیتور های مربوط به پوشش بازی برای داوران است. این رقم هم البته چندان به روز نیست و قاعدتا ممکن است کمی اختلاف درباره قیمت نهایی اش و تجهیزات به روزی که قرار است استفاده شود، وجود داشته باشد.

حالا با فرض اینکه همان 300 هزار دلار رقم صحیح تری باشد، باید به این نکته اشاره نمود که تجهیز استادیوم آزادی به سیستم VAR نزدیک به هفت میلیارد تومان آب می خورد. این همان رقمی است که با توجه به پول های هنگفتی که در فوتبال خرج می شود، چندان عدد درشتی به نظر نمی رسد. به ویژه اینکه این مبلغ یک بار داده می شود و متعاقبا باشگاه ها، به ویژه دو باشگاه استقلال و پرسپولیس هم از آن منتفع خواهند شد. از آن مهم تر، ایران با انجام چنین هزینه ای آن بخش از ابهام مورد احتیاج برای میزبانی از رقابت های آسیایی را هم از بین می برد. البته دوباره باید به نکات و مسائل اقتصادی باشگاه ها و فدراسیون فوتبال ایران اشاره نمود و گفت که اگر تا به حال چنین سیستمی در فوتبال ایران راه نیفتاده، معینا به علت موضوعات اقتصادی است.

در این میان میل فدراسیون فوتبال را هم نباید از یاد برد. آیا فدراسیون تمایلی به انجام چنین کاری دارد؟ شاید در عرصه ملی بله؛ ولی در عرصه باشگاهی ممکن است به هزینه های موجود اضافه کند و مسائل زیادی در پی داشته باشد. این سیستم علاوه بر هزینه اقتصادی احتیاج به نیروی انسانی بیشتری هم دارد. فارغ از بقیه نیروها، دست کم احتیاج به حضور چهار یاری داور در اتاق VAR است. فدراسیونی که هنوز نمی تواند تمام و کمال دستمزد داوران زمین اصلی مسابقه را بدهد، شاید تمایلی به دادن دستمزد و هزینه ایاب و ذهاب اضافه به داوران سیستم VAR هم نداشته باشد.